آئین مستان

آقام غریب آقام آقام
داره رنگ بوی غم سامرا
آقام غریب به خدا   
حرف رفتن میزنه ، با دلی پر شراره
زخمی بال و پرش دیگه آروم نداره  
وقتی که دست غم ازباغ دلم لاله میچید
آقامون پای برهنه روی خاکا می دوید
کبوتر کنج قفس ... وای ...
بی قرار و دلواپس ... وای ...
میزنه نفس نفس ... وای ...   
آقام غریب آقام آقام ...
اشک غربت جاری ازچشای دریایی شه
روضه ی ارباب حسین
همدم تنهایی شه
خون شده دلش بازم ازاون همه رنج و عذاب
برده بودن آقامونو توی مجلس شراب
با دلی پر شور و شین ... وای ...
روضه خونه زینبه ... وای ...
زیر لب میگفت حسین ... وای ...   
آقام غریب آقام آقام ...

مریدم مرادی ، یا امام هادی
نظری کن امشب ، دل مبتلا رو  
دل من غمینه ، آرزوم همینه
که چشام ببینه صحن سامرا رو
حرف عاشق الحسین،ذکر خادم الرضاس
امشب با نام نقی هیئت عین سامراس
از لطف تو میرسیم آخر ما به سامرا
کاش مهدی دعام کنهتو سرداب سامرا
مولانا علی النقی
فدای مزارت ، عسکری کنارت
خاک سامرا هم پدر و پسر داشت
مثل کربلا که ، باحسین و اکبر
عظمت گرفت و جلوه ای دگر داشت
امشب عسکری اومد،به داد بابا رسید
اما به داد حسین ، تنها یک عبا رسید
ای کاش که علی بود و سر میداد اذانشو
پیر عشق کربلا ، درهم دید جوونشو
مولانا حسین ابن علی 7
شده مثل زائر ، شهریار شاعر
که تو را لقب داد ، به ابوالعجائب
خوش به حال اونها ، که با لطف طاها
کربلا بودن تو ،  لیله الرغائب
رویام باعنایتت....
کابوس میشه شب به شب
آقاجان زیارتت....
مخصوص میشه تورجب
گرچه شعبان و رجب ماه فیض عالمند
اما این سینه زنا،بی تاب محرمند
مولانا علی جانم علی